Vroeger stuurden we nog wel eens ansichtkaarten… wat zeg ik: stapels! Het was een eer om het te doen, zo wisten ze thuis hoe het met je ging daar en dat je evengoed nog aan hen dacht. Voor mij was het een heilige opdracht, waarmee ik in dit geval bedoel dat het ‘moest’. Vroeger van mijn moeder… en later dus van mijzelf.

Toen ik dat ontdekte ben ik ermee gestopt. Het scheelde een hoop gedoe, door veel te hete straatjes ploegen rond het middaguur, op zoek naar precies het goede kaartje (de meesten waren stom) en daarna nog het postkantoor zoeken voor postzegels… het schrijven zonder tafel want ja, kamperen he, en dan toch nog een kaart of wat tekort komen zodat het ritueel morgen opnieuw kon starten. Vakantie… hoezo?

Hoe anders is mijn inspiratie vandaag:
Het is rond 14.30 als ik mijn lijf uit mijn luie leesstoel hijs voor wat dagelijkse meditatie en yoga-practice. Het wil wel wat beweging, wat ervaren. Het werd een ware belevenis! Vanwege de warmte kom ik langzaam op gang, ik start met een lome serie Pawanmukt-asana. ‘De wind uit de gewrichten halen’, zou mijn oude Yoga docente zeggen bij wie ik de Raya Yoga opleiding deed. Mooie naam vind ik dat: ‘Pawanmukt-asana’, en leuk dat deze Sanskriet-taal juist van de gronden komt waar ik mijn matje zojuist uitspreidde, in de schaduw en onder de kronen van een keur aan tropische bomen.

In de Lotushouding zie ik dat de onderkant van mijn voeten vervellen. Ik denk aan het hete zand waarin ik gisteren liep. Meer niet. Er komt geen pedicure, agenda , internet en mobieltje aan te pas. Dit is ware rust in mijn hoofd.

Terwijl ik mijn lijf liggend in een hoek van 90 graden plaats en de vogels in de boom boven mij aldus mijn voetzolen toon, merk ik dat zij er ook niks van zeggen verder… Naast me valt slechts een vogelpoepje op mijn bolster en ze zingen vrolijk verder. Dit is oordeelloosheid ten top! Als ik liggend in een twist draai, naar de fijnste bamboesoort die je je kunt voorstellen kijk en zie hoe dat Japanse tekenaars geïnspireerd moet hebben, zijn dat ook mijn enige gedachten. Mijn geest dwaalt nog even terug naar de dikste bamboe stammen die ik hier ook zag, waarmee ze hier huizen bouwen, zo sterk. ‘Vergelijken’, noteer ik, daar houdt het brein van. En dan weer mijn aandacht naar het groen om me heen, alleen maar al het groen zien, voelen, ruiken. De directe verbondenheid met de natuur zorgt ervoor dat ik de grootste uitdaging van mijn practice vandaag ook neem: mijn matje en binnen een mum van tijd ook mijn lijf, worden bewandeld door een kolonie mieren. Nu niet panisch en automatisch reageren, denk aan ‘Ahimsa’ (geweldloosheid). Niet te hard van je afslaan. Gewoon het gekriebel toestaan, ervaren. Af en toe een prik (!), ook dat lukt…. Dit is ware beoefening! (= een gedachte/beoordeling, waarvan akte) Terwijl mijn handen grip vinden in de kleiige grond met het dunne gras onder de bomen en ik een downward-facing dog sta, rijst achter mij het op-zijn-kop-beeld van mijn kinderen, die lekker muziek luisteren, poker spelen en een stapel ‘zelfgebouwde’ tosti’s delen op de veranda van dit heerlijke huis dat we mogen bewonen deze week. Waar ik vanmorgen vanuit mijn slaapkamer en prachtige sunrise mocht beleven en straks weer een gouden sunset op het strand, zoals op de oude ansichtkaarten, maar dan mooier!

‘Dit is geluk’……., is weer een gedachte, waarvan akte; maar nu ook een die mijn hart vervuld met vreugde en mijn lijf laat gloeien en tintelen… heerlijk om geluk zo diep te ervaren. Een hier en nu ervaring die ik iedereen gun. Daarom besluit ik als ik van mijn matje rol, jullie allemaal een ansichtkaart te sturen. Want geluk wil je delen.

De groeten uit Bali dus!

P.S. Gelukkig zijn er overal bomen, gras, vogels, mieren en kinderen, en gaat de zon voor ons allemaal op en weer onder. Zoek je geluk dus op de juiste plek en in dit moment… waar je ook bent!